ترم چهارم دانشگاه بودیم
بعضی از دروس عمومی هم خب قاطی پاتی بود و از هر رشته ای داخل کلاسا بودن
از قضا یه پسری بود که بنده خدا قد کوتاهی داشت حدودا نود سانت بیشتر نبود..فرم دست هاش هم یجوری بود..کوچیک و تپل
این بنده خدا حالا به هر دلیلی گوشه گیر بود و با کسی نمیجوشید..لابد مسخره ش میکردن
^^^^^*^^^^^
خلاصه
وسطای ترم بود که یروز حسب اتفاق من داشتم با موتور از سربالایی خرکی دانشگاه بالا میرفتم تا برم سرکلاس که دیدم همین پسره از اتوبوس جا مونده و داره تندتند میره که برسه
رسیدم بهش و گفتم سوار بشه تا برسونمش
ولی مگه قبول میکرد
با هر مصیبتی بود سوار شد و رفتیم
این اتفاق باعث شد که باهم رفیق بشیم
بعد یه مدت باهم کلی کوک شدیم
اخرای ترم بود که یروز بهم گفت
اگه فردا بیکاری بریم باهم یه گشتی بزنیم
پیشنهادش جالب انگیز بود..اخه ازش بعید بود
قرار گذاشتیم و فرداش باموتور زدیم بیرون
پیشنهاد داد بریم بیرون شهر و یه جای دور
با تعجب قبول کردم و رفتیم یه جایی که تو عمرم نرفته بودم
القصه
نشستیم و یه مقدار هله هوله داشتیم خوردیم
بعد یکساعت بهم گفت
میدونی چرا اومدیم اینجا
گفتم جنابعالی مغز خر میل کرده بودی
دیگه اومدیم
بعد یه خنده ی عربده مانند گفت نه ستار
حقیقتش تو مثل برادرمی
گفتم بیایم اینجا تا یه چیزی بگم
گوشام تیز شد
گفتم خب بفرما..بگو
بعد یه ربع اسمون و ریسمون بافتن گفت از یه دختری خوشش اومده
چون خودش شهرستانیه ازم خواست براش تحقیق کنم و اگه همه چی مثبت بود..من از طرفش برم با دختره صحبت کنم و اجازه بگیرم با خانواده ش برن خواستگاریش
^^^^^*^^^^^
نمیدونم تو شرایط اینجوری بودین یا نه
داشتم از خنده تو خودم جر میخوردم..اما میترسیدم بخندم و طرف ناراحت بشه
گفتم خب حالا اون دختر کیه
جوابش منو تا انفجار برد
اخه دختره یکی از پولدارترین..های کلاس ترین..مغرور ترین و گَنده دماغترین دخترای دانشگاه بود که حتی بابای خودشم تحویل نمیگرفت
به پسره گفتم جعفر
حالا هیچ راهی نیست بیخیال بشی
اخه اون دختره یجوریه
به تو اصلا نمیخوره
یعنی خب ببین
زن گرفتن که الکی نیست و مکافات داره
بعدشم
اینا رو همون تو شهر میگفتی
آواره ی کوه و کمر مون کردی برا همین؟
بگذریم
یه قهری کرد که وامصیبت
قبول کردم که برم پیش دختره و بگم جعفر عاشقش شده
^^^^^*^^^^^
برگشتیم سمت شیراز
تو مسیر چند دفعه از خنده نزدیک بود با سر بخوریم زمین
.....
چند روز بعد دیدم اون دختره یجا نشسته
رفتم سمت و کاملا با ادب گفتم
اجازه هست یه مطلبی رو بگم خدمتتون
دختره هم نه گذاشت و نه برداشت و گفت
اقای اریافر
با عرض معذرت من قصد ازدواج ندارم
مخصوصا با شما
منم نه گذاشتم و نه برداشتم و رک گفتم
چی پیش خودت فکر کردی
تورو مفتکی هم بدن بهم نمیخوام
توهم زدین
دلیل اینکه اومدم پیشتون اینه که بگم اون دانشجو قد کوتاهه..اسمش جعفره
اون ازم خواسته بیام از شما اجازه بگیرم. برا امر خیر بیان خونتون
همیشه برام سوال بود اون کیفی که خانمها همیشه باهاشونه چی مگه داخلشه
تا که یقین پیدا کردم حتما چندتا آجر
نکبتِ خر چنان با کیفش تو کله م کوبید که
خون از کله م جاری کرد
چندتا از دوستام رسیدن و منو بردن بهداری
تا دوروز هم که سرم از درد داشت میترکید
روز سوم رفتم دانشگاه
دختره تا منو دید اومد سمتم
فوری داد زدم
آقووو
من غلط کردم
از گور مرده و زنده م خوردم
ول کن جون بابات
دختره اومد و معذرت خواهی کرد و گفت که انتظار از همه داشته الا جعفر
حالا نمیشه ناحق گفت
جعفر یجوری بود
ولی خب
این وسط کله ی من چرا تاوان داد
خدا عالمه
^^^^^*^^^^^
فقط چندتا تجربه نصیبم شد
هرچند دردناک
اما عالی
هیچوقت با موتور کسی رو سوار نکنم
رفاقت با جعفر نامها ممنوع
هنگام صحبت با خانم ها ازشون قد یک طول دست بعلاوه ی طول یک کیف فاصله بگیرم
هیچوقتی عصای خیر برا کسی نشم
علی الخصوص امر خیر
دانشگاه خر است
○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○
اقای سید علی اکبر کوثری از روضه خوان های قدیم قم و از پیرغلام های مخلص اباعبدالله الحسین علیه السلام- و روضه خوان امام خمینی در ظهر عاشورای یک سالی به یکی از مساجد قم برای روضه خوانی تشریف میبرند بچه های آن محله به رسم کودکانه ی خود بازی میکردند و به جهت تقلید از بزرگترها، باچادرهای مشکی و مقنعه های مشکی مادرانشان حسینیه و تکیه ی کودکانه و کوچکی در عالم کودکی،در گوشه ای از محله برای خودشان درست کرده بودند مرحوم سید علی اکبر میگه بعد از اتمام جلسه اومدم از درب مسجد بیام بیرون یکی از دختر بچه های محله اومد جلوم و گفت اقای کوثری برای ماهم روضه میخونی؟ گفتم： دخترم روز عاشوراست و من تا شب مجالس مختلفی وعده کردم و چون قول دادم باید عجله کنم که تاخیری در حضورم نداشته باشم میگه هر چه اصرار کرده توجهی نکردم تا عبای منو گرفت و با چشمان گریان گفت مگه ما دل نداریم فرقی بین مجلس ما و بزرگترها هست؟ میگه پیش خودم گفتم دل این کودک رو نشکنم و قبول کردم و به دنبالش باعجله رفتم تا رسیدیم حسینیه ی کوچک و محقری بود که به اندازه سه تا چهار نفر بچه بیشتر داخلش جا نمیشدند سر خم کردم و وارد حسینیه ی کوچک روی خاکهای محله نشستم و بچه های قد و نیم قد روی خاک دور و اطرافم نشستند سلامی محضر ارباب عالم حضرت سیدالشهدا عرضه کردم السلام علیک یاابا عبدالله دو جمله روضه خوندم و یک بیت شعر از آب هم مضایقه کردند کوفیان دعایی کردم و اومدم بلند بشم باعجله برم که یکی از بچه ها گفت تا چای روضه رو نخوری امکان نداره بزاریم بری ؛ رفت و تو یکی از استکانهای پلاستیکی بچه گانشون برام چای ریخت، چایی سرد که رنگ خوبی هم نداشت ، با بی میلی و اکراه استکان رو آوردم بالا و برای اینکه بچه ها ناراحت نشن بی سر و صدا از پشت سر ریختم روی زمین و بلند شدم و رفتم شام عاشورا شب شام غریبان امام حسین خسته و کوفته اومدم منزل و از شدت خستگی فورا به خواب رفتم وجود نازنین حضرت زهرا، صدیقه ی کبری در عالم رویا بالای سرم آمدند طوری که متوجه حضور ایشان شدم به من فرمود؛ آسید علی اکبر مجالس روضه ی امروز قبول نیست. گفتم چرا خانوم جان فرمود نیتت خالص برای ما نبود. برای احترام به صاحبان مجالس و نیات دیگری روضه خواندی فقط یک مجلس بود که از تو قبول شد و ما خودمون در اونجا حضور داشتیم، و اون روضه ای بود که برای اون چند تا بچه ی کوچک دور از ریا و خالص گوشه ی محله خواندی آسید علی اکبر ما از تو گله و خورده ای داریم گفتم جانم خانوم، بفرمایید چه خطایی ازم سر زده؟ خانوم حضرت زهرا با اشاره فرمودند اون چای من با دست خودم ریخته بودم چرا روی زمین ریختی؟ میگه از خواب بیدار شدم و از ان روز فهمیدم که توجه و عنایت اونها به مجالس بااخلاص و بی ریاست و بعد از اون هر مجلس کوچک و بی بضاعتی بود قبول میکردم و اندک صله و پاکتی که از اونها عاید و حاصلم میشد برکتی فراوان داشت و برای همه ی گرفتاری ها و مخارجم کافی بود بنازم به بزم محبت که در آن گدایی و شاهی برابر نشیند ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ منبع؛ برگرفته از خاطرات مرحوم کوثری
○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○
دیگه دستم واسه امین و سامان رو شده بود
اولش کلی مسخره ام کردن ولی وقتی فهمیدن من جدی ام حسابی هوامو داشتن
دمشون گرم با هم یه مشت و مال جانانه به اون عوضی های دزد دادیم
زیبای ناشناس هم لبخندی روی لبم اومد بهتره بگم جلوه نرم تر شده بود درسته که روی خوش نشون نمیداد اما مثل اون اوایل دیگه پرخاش نمیکرد وقتایی هم که دم پنجره می دیدمش دیگه نگاهشو ازم نمیگرفت و این یعنی جای امیدی هست دیدنش شده بود جزء لاینفک زندگیم
چی کار میکردم دست خودم نبود دیگه
قرار بود با بچه های محل دو گروه بشیم و یه مسابقه فوتبال برگزار کنیم، هر گروهی که میباخت باید گروه برنده رو میبردن کبابی اکبر آقا نفری سه سیخ کباب براشون میخریدن بالاش هم یه آب انار مشت میخوردن امین و سامان که از راز من خبر داشتن اجازه ندادن من تو بازی باشم گفتن بازم مثل اون دفه چشمت میره دنبال اون پنجره و گند میزنی به بازی
منم دیدم همچین بیراه نمیگن قبول کردم بکشم کنار، نیمه اول بدون گل تموم شد هیچ خبری هم نبود نشسته بودم روی سکوی سیمانی و به داد و قال بچه ها نگاه میکردم که یهو در خونشون باز شد و قلب من باز هم رفت رو ریتم تند، حقا اسمی که براش انتخاب کرده بودن تنها مناسب اون بود و بس، مانتو کمرنگ آبی پوشیده بود با روسری خیلی بزرگ سفیدی که زمینش گلهای ریز آبی داشت بدون نمایان شدن تار مویی متین، باوقار و سنگین راه کوچه پشتی رو در پیش گرفت
صبر کن ببینم این کجا داشت میرفت؟ مثل فشنگ از جام بلند شدم و بدون توجه به نیش باز امین و سر تکون دادنهای سامان با عجله خودمو بهش رسوندم
ادامه دارد
پنجره | قسمت اول ◄
پنجره | قسمت دوم ◄
پنجره | قسمت سوم ◄
پنجره | قسمت چهارم ◄
پنجره | قسمت پنجم ◄
پنجره | قسمت ششم ◄
پنجره | قسمت هفتم ◄
پنجره | قسمت هشتم ◄
پنجره | قسمت نهم ◄
پنجره | قسمت دهم ◄
پنجره | قسمت یازدهم ◄
پنجره | قسمت دوازدهم ◄
پنجره | قسمت سیزدهم ◄
دو دقیقه پیش
در حال حاضر هنوز بخش چت راه اندازی نشده است
دو دقیقه پیش
یکمی صبور باش عزیزکوم درستش موکونیم
دو دقیقه پیش
تست برای پیام طولانی چند خطی
خط دوم
خط سوم